We hebben geen idee waar we terecht komen als we uitstappen uit de bus die ons in Ashton afzet. Via internet hebben we ons opgegeven om twee weken te komen vrijwilligen op de permacultuur-farm van Tahir Cooper en Larissa Green.

Tahir komt ons met zijn ‘bakkie’ van de bus ophalen en we rijden eerst door Montagu en dan 20 km over een gravelweg de bergen van de kleine Karoo in. Eerst zijn er langs de weg nog enkele boerderijen, maar het wordt steeds stiller. 

De boerderij strekt zich over 5 km uit langs beide kanten van dit grindpad. Eromheen zijn rotsen en ruige, droge heuvels.

We krijgen een eigen basic huisje toegewezen met buitendouche, volle koelkast en een composttoilet op 20 meter. Buiten de werkuren zijn we daar heerlijk op onszelf, temidden van vogels, wilde bijen, en verder stilte…..

We leren weer hele andere kanten van de permacultuur, zoals:
– de grond (het Engelse ‘soil’ dekt de lading beter) in de groentebedden is het zwarte goud. Er mag absoluut niet op gelopen worden, want dan verstoor je de macro- organismes rondom de wortels.
– Voor ons verrassend: we werden aan het wieden gezet. Maar dan op z’n perma’s: ieder grassprietje/ onkruidje wordt er zorgvuldig uitgetrokken zodat er zo min mogelijk aarde meekomt en de aarde wordt afgeklopt heel laag bij de grond. En wat gebeurt er met het onkruid? Alleen blad wordt op de aarde gelegd als mulch, en als er zaden inzitten gaat t naar de varkens. De zaden van de smalle weegbree, die zelfs de varkens niet eten, verdwijnen in t ravijn.
– De varkens en de kippen zijn hier een onmisbaar onderdeel van de tuin. Ieder stukje dat als groentebed gebruikt gaat worden, wordt eerst door de varkens omgewoeld en bemest, dan komen de kippen erop en dan is de bodem zo groeizaam dat geen enkele compost dit kan overtreffen. Tahir heeft mobiele varkens- en kippenhokken gebouwd ter grootte van een groentebed en om de week vindt er een verhuizing plaats. De varkens zijn erg gezellig als je in de tuin aan t werk ben.

– En dan de smeerwortel ( E: comfrey, L: Symphytum). Langs alle randen van de bedden staat het. We hebben het met een sikkel afgemaaid, in stukjes gehakt met een machete (voor Martin prachtig tuingereedschap, ik heb teveel angstaanjagende verhalen erover gelezen) en vervolgens weer over het bed uitgespreid als mulch, zodat de aarde bedekt is.

Het brengt veel goede voeding in de grond. En het schijnt ook nog goed te zijn voor je huid.

Het is een avontuur om op het terrein van een familie te wonen met uitgesproken ideeën over hoe ze gezond willen leven. Ver van de bewoonde wereld, zonder luxe, hardwerkend (we beginnen om 7 uur), biologisch en organisch etend en zelf lesgevend aan hun 2 kinderen (9 en 2). 

Voor 2 weken is het weldadig om met heerlijke temperaturen (tussen 20 en 25 graden) basaal te leven, hele dagen in de aarde te werken, nauwelijks afval te produceren, niet naar supermarkt te hoeven, simpele maaltijden zonder vlees en blikvoer in elkaar te zetten van de aangeleverde groentes en vooral: te genieten van de stilte!

Bijzonder is ook dat we hier volstrekt open en vrij leven en slapen. In tegenstelling tot alle hoge hekken die we op onze pelgrimstocht tegenkwamen, is hier geen dreiging van inbraak of overval.

Het is alweer onze laatste week hier in Zuid Afrika.

Het a.s. weekend brengen we door in Stellenbosch, waar we onze vriend Frederick Marais terugzien, die het eerste deel van de pelgrimstocht met ons meeliep.

En zondagavond vliegen we terug. Dan laten we het heerlijke licht van de lente achter ons en gaan ons laven aan het genot van thuiskomen…

Martin en Jodien

19-11-2019